Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε την αντίληψη που έχουν μερικά άτομα να κάνουν την επιλογή συντρόφου με κριτήρια ανταγωνισμού και υλικών αγαθών όπως ωραίο αυτοκίνητο, σπίτι, λεπτά, κινητό κ.λ.π., νομίζοντας ότι το χρήμα μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα και να τους φέρει την ευτυχία. Αυτή η αντίληψη, δηλαδή ότι η αγάπη είναι ένα είδος εμπορεύσιμου υλικού, είναι από τις ποιο καταστροφικές ιδέες της κοινωνίας μας. Όσο η αγάπη προβάλλεται σαν κάτι που μπορεί να βρεθεί, να κατακτηθεί, να είναι υπό κατοχή κάποιου και να χαθεί, οι άνθρωποι θα ανταγωνίζονται για αυτό. Όταν η αγάπη λαμβάνεται σαν μία δραστηριότητα και όχι σαν ένα πράγμα, τότε υπάρχει δυνατότητα όποιος τη δοκιμάσει, να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα από τους άλλους.
Ο ψυχολόγος Erich Fromm περίγραψε δύο τρόπους ζωής, να έχω και να είμαι. Στον πρώτο, προσπαθούμε να νιώσουμε ασφαλείς κατέχοντας υλικά πράγματα. Στο δεύτερο αυτό που μετράει είναι ο εαυτός μας. Στη σημερινή κοινωνία οι περισσότεροι από μας ακολουθούν τον πρώτο τρόπο ζωής. Κάτι που δεν έχουμε, προσπαθούμε να το αποκτήσουμε διότι είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτό, θα μας δώσει την ευτυχία. Ακόμη και την αγάπη προσπαθούμε να την αποκτήσουμε ή να την αγοράσουμε. Ντυνόμαστε κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο, διατηρούμε συγκεκριμένο βάρος ή παίζουμε κάποιο παιχνίδι για να κερδίσουμε την καρδιά κάποιου άλλου.
Αγαπάμε κάποιον διότι έχει ένα ωραίο αυτοκίνητο και σπίτι, δηλαδή η αγάπη μας βασίζεται σε κριτήρια εμπορεύσιμου υλικού. Αν όμως εγκαταλείψουμε αργότερα αυτό το άτομο, το αυτοκίνητο και το σπίτι θα έχουν την ίδια αξία όπως και στην αρχή. Η μόνη διαφορά είναι ότι εμείς του είχαμε δώσει διαφορετική ερμηνεία πριν. Ελκυόμαστε προς ένα άτομο που έχει αυτά τα αντικείμενα διότι θέλουμε αυτά τα αντικείμενα και δίνουμε μία ιδιότητα χαρακτήρα σε αυτό το άτομο που περιβάλλεται από αυτά τα αγαθά, που πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Άλλες φορές παίρνουμε υπ’ όψιν μας το χαρακτήρα αυτού του ατόμου και έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι θα τον αλλάξουμε όπως εμείς το θέλουμε, αφού μας αγαπάει. Φυσικά αυτό είναι αδύνατον, διότι κανείς δεν αλλάζει, αν δεν το θέλει. Το αποτέλεσμα είναι οι περισσότεροι γάμοι να καταλήγουν σε διαζύγιο.
Η αλήθεια είναι ότι αρκετές γυναίκες θέλουν να νιώθουν ασφαλείς όταν παντρεύονται ένα άνδρα. Η κοινωνία τους έχει μάθει ότι το χρήμα και η δύναμη που απορρέει από αυτό, μπορεί να τους δώσει αυτή την ασφάλεια. Επίσης έχουν την αίσθηση, ότι το χρήμα μπορεί να αντικαταστήσει τα αισθήματα και τις ψυχικές τους ανεπάρκειες. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει διότι ψυχολογικά ο άνθρωπος χρειάζεται την κοινωνική επαφή και την κατανόηση των ψυχικών του αναγκών, όσο χρειάζεται το φαγητό και το νερό.
Το χρήμα το χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε και να ζήσουμε καλύτερα. Θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε για να έχουμε καλύτερες υπηρεσίες και παροχές αναγκαίων αγαθών. Όμως να δίνουμε στο χρήμα ανεκτίμητη αξία, να γινόμαστε σκλάβοι του, να επιλέγουμε τον ερωτικό σύντροφο με βάση το κριτήριο του χρήματος, υποβαθμίζοντας τη συναισθηματική μας ζωή και ξεχνώντας ότι εμείς είμαστε πιο πολύτιμοι από αυτό, μπορεί να οδηγηθούμε σε μονοπάτια αντίθετα από ότι είχαμε νομίσει, εκεί όπου η απογοήτευση, ο πόνος και η δυστυχία μπορούν να μείνουν για πάντα χαραγμένα μέσα στην ψυχή μας.
