Τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας επιδιώκουν υπερβολική συναισθηματική έκφραση και επιδίωξη προσοχής, έχουν μια υπερβολική ανάγκη για έγκριση και προσπαθούν δια μέσου της παραπλάνησης να πετύχουν το σκοπό τους. Η θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας αρχίζει συνήθως στη νεανική ηλικία. Δεν έχει επιπτώσεις στη δυνατότητα του προσώπου να λειτουργήσει επαρκώς σε μια επιφανειακή εργασία ή ένα κοινωνικό περιβάλλον. Ωστόσο, τα προβλήματα προκύπτουν συχνά σε πιο οικείες σχέσεις, όπου βαθύτερες συμμετοχές απαιτούνται. Τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας μπορούν να επιδιώξουν θεραπεία για κατάθλιψη όταν οι ρομαντικές σχέσεις τελειώνουν.
Η πάθηση είναι πιο κοινή στις γυναίκες από ότι στους άνδρες. Η χρήση του όρου «θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας» από τον επαγγελματία στην ψυχολογία είναι σχετικά πρόσφατη και αντικαθιστά τον όρο «υστερική διαταραχή προσωπικότητας», που χρονολογείται πίσω περίπου 4000 χρόνια πριν, όταν πρώτο-ονομάστηκε υστερία.
Τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας νιώθουν σαν μικρά φοβισμένα παιδιά που πρέπει να αντεπεξέλθουν σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από δυνατούς και δια μέσου της συμπεριφοράς τους, χαλιναγωγούν τους άλλους για να τους δοθεί προσοχή και φροντίδα προς το πρόσωπό τους. Θα συμπεριφερθούν κατά παραπλανητικό και δελεαστικό τρόπο έως ότου τους αρνηθούν αυτό που επιδιώκουν.
Τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας θυμώνουν έντονα προς τους άλλους όταν δεν παίρνουν αυτό που θέλουν. Συγκεντρώνονται πραγματικά στον τρόπο συμπεριφοράς και πώς τους δέχονται οι άλλοι. Επομένως, δεν μπορούν να καταλάβουν πώς αισθάνονται οι άλλοι και μπορεί να μην γνωρίζουν ακόμη, ότι η συμπεριφορά τους είναι ακραία.
Τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας τείνουν να έχουν θυελλώδεις σχέσεις που αρχίζουν ως ιδανικές και οδηγούν στην καταστροφή. Αυτά τα άτομα είναι ανίκανα να ανεχτούν την απομόνωση. Για να αποφύγουν την απόρριψη θα προσφύγουν σε εξαναγκασμό, σε ξεσπάσματα, σε επιθετική συμπεριφορά και χειρονομίες που θα πείσουν τον άλλο ότι θα αυτοκτονήσουν.
Ακόμα κι αν τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας προσπαθήσουν να δεσμεύσουν τους άλλους, είναι συχνά δυσαρεστημένα με τους δεσμούς τους. Αρχίζουν τις σχέσεις καλά αλλά υποχωρούν όταν απαιτείται οικειότητα και αντοχή. Υπάρχει ένα παράδοξο σε σχέσεις των ατόμων με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας, της καταναγκαστικής εξάρτησης και της απιστίας.
Τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας συχνά είναι άνετα με τις υπεκφυγές και τις ατιμίες. Αντιδρούν υπερβολικά, είναι εκρηκτικά και προκλητικά. Τείνουν να είναι ιδιότροπα, να εξάπτονται εύκολα, και να καταβάλλονται από το άγχος, την καθυστέρηση, και την απογοήτευση. Τα συναισθήματα που εκφράζουν είναι ρηχά και οι λέξεις που χρησιμοποιούν χωρίς περιεχόμενο. Απασχολούνται τόσο με τα συναισθηματικά τους προβλήματα, και δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται στον κόσμο που ζουν.
Αυτά τα άτομα μπορούν να είναι αρκετά αποτελεσματικά στο θέατρο, το μάρκετινγκ, την πολιτική και τις τέχνες. Το σώμα, ερωτικά ή μέσω της ασθένειας, χρησιμοποιείται συχνά από τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας για να προσελκύσει την προσοχή των άλλων. Οι κινήσεις και οι εκφράσεις έχουν τον σκοπό να προκαλέσουν μία ευχάριστη επίδραση.
Τά άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας εμφανίζονται ανίκανα να συγκεντρωθούν διανοητικά, επηρεάζονται εύκολα και είναι επιπόλαια. Σπάνια έχουν υπομονή και μπορούν να χρησιμοποιήσουν το αλκοόλ ή ναρκωτικά για να αλλάξουν γρήγορα τις καταστάσεις του αρνητικού συναισθήματος. Προσπαθούν να δείξουν ότι δεν φοβούνται όταν φοβηθούν. Ωστόσο, μπορούν να νιώθουν τελείως ανήμπορα σαν μικρά παιδιά όταν βρίσκονται αντιμέτωπα με ανθρώπους που μπορούν να τα κακοποιήσουν.
Τα άτομα με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας φοβούνται τα γηρατειά. Οι γονείς με θεατρινίστικη διαταραχή προσωπικότητας είναι πιο επιρρεπείς στη συναισθηματική, σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών τους.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι με τις θεατρινίστικες προσωπικότητες δεν θέλουν να αλλάξουν. Εάν δεχτούν όμως βοήθεια, μπορούν να βελτιωθούν αρκετά. Μπορούν να αλλάξουν τη βαθειά ριζωμένη τάση τους να προσπαθούν να εκπληρώσουν όλες τις ανάγκες τους με το να προστρέχουν στους άλλους για προσοχή. Πρέπει να αναπτύξουν τη δική τους αξία ή αυτό-εκτίμηση. Να μάθουν να αντιμετωπίζουν τη συναισθηματική τους ανησυχία αντί να τρέχουν μακριά από το πρόβλημα και να εμπιστεύονται μια σχέση, όχι από την επιτυχή απόδοση, αλλά από την αμοιβαία συμμετοχή και αποδοχή. Είναι επίσης σημαντικό να ενθαρρυνθούν με ευαισθησία οι συμπεριφορές τους που είναι ώριμες, υπεύθυνες και βασίζονται στην πραγματικότητα. Αν πραγματικά προσπαθήσουν η προβληματική συμπεριφορά που τους ακολουθεί μπορεί να σταματήσει και μία καινούγια ζωή μπορεί να ανατείλει για αυτούς.
