Όλοι έχουμε συγκρούσεις με το περιβάλλον μας, και τότε εστιάζουμε την περισσότερη ενέργεια μας με το να κατηγορούμε τους άλλους ανθρώπους η πράγματα που είναι έξω από τον έλεγχο μας αντί κοιτάξουμε να δούμε τι κάνουμε η τι μπορούσαμε να κάνουμε να λύσουμε τις διαφωνίες, και να φθάσουμε στον αντικειμενικό μας σκοπό.
Κατηγορώντας κάποιον άλλο μας ανακουφίζει βραχυπρόθεσμα, δημιουργεί όμως κλιμακωμένες συγκρούσεις και μακροπρόθεσμη ζημιά. Αν διαλέξουμε να μην κατηγορήσουμε τους άλλους πρέπει να μην κάνουμε το λάθος να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, αλλά να τον θεωρήσουμε υπεύθυνο να προσπαθήσει να αλλάξει την κατεύθυνση που παίρνουν οι συγκρούσεις .Πως θα το κατορθώσουμε δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η προσπάθεια που θα κάνουμε για να φθάσουμε στον σκοπό μας.
Για να κατορθώσουμε να αλλάξουμε την κατεύθυνση συγκρούσεων πρέπει να καταλάβουμε τι μας παρακινεί να συμπεριφερόμαστε κατά κάποιον τρόπο στις συγκρούσεις.
Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι και συγκεκριμένες περιπτώσεις που μας εκνευρίζουν. Για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα πράγματα χωρίς κατηγορίες πρέπει να ανακαλύψουμε ποίοι μας εκνευρίζουν , ποιοι μπορούν να μας προκαλέσουν με τη λιγότερη προσπάθεια, και κάτω από ποίες καταστάσεις εκνευριζόμαστε περισσότερο . Μερικές φορές αντιδρούμε σε μερικούς ανθρώπους όχι με τι κάνουν αλλά με ποιόν μας θυμίζουν (ακόμη και στον εαυτόν μας) πως οι καταστάσεις μας θυμίζουν άλλες που έχουμε ζήσει προηγουμένως.
Οι αντιλήψεις μας και οι διαθέσεις μας σχηματίζονται σε ένα μεγάλο βαθμό από προκαταλήψεις, διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας και μερικές φορές ανακριβείς ερμηνείες τι κάνουν οι άλλοι και τι σήμαινε η συμπεριφορά τους. Για αυτό είναι σημαντικό να παρακολουθούμε όχι μονάχα τι βρίσκουμε στους άλλους ενοχλητικό , αλλά και πως ερμηνεύουμε στη συμπεριφορά τους.
Επίσης οι άνθρωποι μπορεί να συμπεριφέρονται κατά κάποιον τρόπον επειδή δεν καταλαβαίνουν τι περιμένουμε λόγω μη καθαρής εξήγησης, δεν έχουν την ικανότητα να κάνουν αυτό που θέλουμε ,έχουν συναισθηματικά προβλήματα , τους αρέσουν οι συγκρούσεις, και αντιδρούν γιατί τους θυμίζουμε μια γονική μορφή.
Το θέμα δεν είναι ποιος φταίει αλλά τι μπορούμε να κάνουμε να επιδιορθώσουμε τη ζημιά.
Πολλές συγκρούσεις προέρχονται από την ανάγκη μας για την έγκριση από τους άλλους , προπαντός αν επικριθούμε από αυτούς που περιμένουμε την έγκριση του. Άλλες προέρχονται από την υπερβολική μας αντίδραση σε ανθρώπους που μπορεί να έχουν κάποιον έλεγχο σε μάς επειδή μας θυμίζουν κάποιους ανθρώπους που είχαν εξουσία επάνω μας, όπως οι γονείς, οι δάσκαλοι, και τα αφεντικά μας. Άλλες προέρχονται από την αντίσταση που προβάλλουμε σε κάποιον που προσπαθεί να μας περιορίσει την ανάγκη μας για αυτονομία και ανεξαρτησία. Άλλες προέρχονται από τις πληγές που έχουμε όταν απορριφθήκαμε από κάποιον και δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τον εαυτόν μας να έχει μία στενή σχέση με κάποιον άλλο . Τέλος μερικές συγκρούσεις προέρχονται όταν εξαρτιόμαστε από κάποιον που είμαστε πολύ στενά συνδεδεμένοι . Νοιώθουμε πολύ ευγνώμονες αλλά και μας κακοφαίνεται που τον χρειαζόμαστε τόσο πολύ. Αν θέλουμε να αλλάξουμε ένα μακρόχρονο σχηματισμό ζωής που μας κάνει να νοιώθουμε άσχημα πρέπει να ανταλλάξουμε τον γνωστό πλέον πόνο που έχουμε με έναν πιο απειλητικό, μας βοηθάει καλυτερεύσουμε τη ζωή μας .Όμως ο πόνος επίσης μπορεί να μας παραλύσει τη ζωή . Το υπερβολικό άγχος παρεμβαίνει με την ικανότητα μας να σκεφτόμαστε λογικά και διαστρεβλώνει τις αντιλήψεις μας των γεγονότων μεγαλοποιώντας την εχθρότητα των άλλων και να τους κατηγορούμε για αδικίες . Το υπερβολικό άγχος μας κάνει να ξεχνάμε εύκολα, να είμαστε πιο απαισιόδοξοι, να νοιώθουμε αβοήθητοι, να έχουμε αϋπνίες, αλλεργίες, προβλήματα με το στομάχι, αναπνευστικά προβλήματα, προβλήματα με την καρδιά και μας κάνει να χρησιμοποιούμε ναρκωτικά και υπερβολικό αλκοόλ .
Όπως βλέπουμε ο συναισθηματικός πόνος μπορεί να μας κάνει ζημιά αλλά μπορεί και να μας βοηθήσει να αφήσουμε πίσω μας μερικές καταστάσεις που μας πονούν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και να προχωρήσουμε για κάτι καλύτερο. Αλλά για να επιτύχουμε αυτό πρέπει να καταλάβουμε τις διαπροσωπικές δυσκολίες που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Η ανθρώπινη συμπεριφορά βασίζεται στην κυκλική αιτιολογία και όχι στην γραμμική αιτιολογία όπως στον φυσικό κόσμο. Στον φυσικό κόσμο ένα πράγμα μπορεί να προκαλέσει κάτι άλλο το οποίον στην συνέχεια μπορεί να προκαλέσει κάτι άλλο στην ανθρώπινη συμπεριφορά όμως οι αλληλεπιδράσεις είναι αιτίες και αποτελέσματα το τι συνέβη πριν. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις σχέσεις στην ζωή μας που δεν πηγαίνουν καλά, χωρίς κατηγορίες χρειάζεται να κοιτάξουμε μέσα στον εαυτόν μας. Εκεί πρώτον πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχουμε κάνει λάθος και παρά ταύτα να νοιώθουμε καλά για τον εαυτόν μας και δεύτερον να παρακολουθούμε τον εαυτόν μας με προσοχή στο μέλλον έτσι που να ανταποκριθούμε σε πιο κοινωνική συμπεριφορά φυσικά. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά αν το καταφέρουμε αραιώνει τις κατηγορίες και βοηθά το άλλο άτομο να ανταποκριθεί με πολύ καλύτερη συμπεριφορά. Η αλήθεια είναι οι κατηγορίες μας επιτρέπουν να ζήσουμε τις ατέλειες μας και να νοιώθουμε καλά για τον εαυτόν μας, αλλά είναι μη δημιουργικό , αυτό δεν πάει να πει ότι πρέπει να κατηγορούμε μόνο τον εαυτόν μας , γιατί είναι εξίσου καταστρεπτικό. Πολλοί από μας είμαστε τελειομανείς, περιμένουμε να κάνουμε κάτι καινούργιο με επιτυχία, η να έχουμε επιτυχίες όλες τις φορές και αν δεν το κατορθώσουμε αυτό νοιώθουμε άσχημα Αν όμως δεχθούμε το γεγονός ότι με το να αποτύχουμε κάπου δεν είμαστε μια αποτυχία θα νοιώθουμε καλύτερα για τον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε να χειριζόμαστε τις αποτυχίες σαν σημαντικές πληροφορίες, τι λειτουργεί καλά, και τι όχι. Όταν δώσουμε προσοχή στον εαυτό μας κατά τη διάρκεια μίας σύγκρουσης θα διακρίνουμε μια τάση ότι προσπαθούμε να κάνουμε το άλλο άτομο να παραδεχτεί ότι φταίει , αλλά αυτό σχεδόν ποτέ δεν λειτουργεί.
Για να αλλάξουμε ένα μακρόχρονο σχηματισμό ζωής προπαντός κάποιον που είναι τόσο ριζωμένος στην διαπροσωπική μας συμπεριφορά είναι πολύ δύσκολο. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο ενέργεια και δέσμευση χρειάζεται για να φτάσουν στο στάδιο να λειτουργούν καλά, πολλοί από αυτούς προτιμούν τον γνωστό πόνο που έχουν συνηθίσει. Αρχίζουμε αυτή την αλλαγή καταστρώνοντας ένα σχέδιο στο μυαλό μας και ενεργούμε σύμφωνα με αυτό το σχέδιο προβλέποντας την αντίδραση των ανθρώπων που μας ενδιαφέρει.
Όλα αυτά πριν γίνουν στην πραγματικότητα πρώτα γίνονται στη φαντασία μας. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε αρνητικά , πρέπει να έχουμε τη βοήθεια κάποιον ψυχολόγου και να σκεφτόμαστε ότι όταν τελειώσει αυτή η προσπάθεια όλα θα είναι καλύτερα. Έχουμε περισσότερες ευκαιρίες να επιτύχουμε αν δεσμευθούμε σε κάποιους άλλους, ότι θα γίνει αυτή η αλλαγή . Να θυμόμαστε ότι η νίκη μας είναι στην προσπάθεια και όχι στο αποτέλεσμα. Στην προσπάθεια μας για την αλλαγή μας μπορεί να μην έχουμε και μεγάλη επιτυχία στην αρχή, μπορεί και να έχουμε μία ασήμαντη επιδείνωση. Να μην ξεχνάμε όμως ότι προσπαθούμε να αλλάξουμε μία συμπεριφορά που την έχουμε για χρόνια. Στην αλλαγή ενός σχηματισμού της ζωής πρώτα πρέπει να απαλείψουμε τις συμπεριφορές που δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Ο καλύτερος τρόπος αντιμετωπίσουμε στη σύγκρουση είναι να είμαστε ρεαλιστικοί, να εστιαζόμαστε στο αντικείμενο μας, να κάνουμε αυτό που δεν αναμένεται, να εστιαζόμαστε σε αυτό που είναι μέσα στις πιθανότητες να γίνει ,να είμαστε ευέλικτοι και να μπορούμε να κινηθούμε σε διάφορες κατευθύνσεις και να μην διαφωνούμε με κάποιον που είναι έτοιμος να τσακωθεί. Παρόλο την προσπάθεια μας να λύσουμε τις συγκρούσεις διακρίνουμε ότι δεν γίνεται και τίποτα επειδή προσπαθούμε να αλλάξουμε κάποιον άλλου την συμπεριφορά , για αυτό προσπαθούμε να κάνουμε αλλαγές στον εαυτόν μας. Αυτές μπορεί να ορισμός εκ νέου της εμπειρίας μας, να ξεχάσουμε τι έγινε στο παρελθόν και να απαλλαχθούμε τα αισθήματα αγανάκτησης η δυσαρέσκειας πού έχουμε για κάποιον, να φανταζόμαστε τι μας πειράζει και μετά να αλλάζουμε την σκέψη μας σε πιο ήρεμη και υπό έλεγχο, να κρατούμε ημερολόγιο, να μη παίρνουμε τόσο στα σοβαρά τις συγκρούσεις με άλλους. Ωστόσο υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που θέλουν να γίνεται πάντα το δικό τους , μερικοί από αυτούς πάντα θα προσπαθούν να μας κάνουν κακό, και αν δεν μπορούν θα κάνουν κακό στον εαυτό τους και μετά θα μας κατηγορήσουν, Ο καλύτερος τρόπος είναι να μην τους προκαλούμε ευθέως αλλά να τους καθιστούμε ακίνδυνους ήρεμα και όταν προσπαθούν να χρησιμοποιούν ενοχές για μας να δεχόμαστε ότι δεν είμαστε αλάθητοι.
Μέχρι τώρα είδαμε τι κακό μπορούν να μας κάνουν οι συγκρούσεις, οι συγκρούσεις όμως έχουν και την καλή πλευρά τους, μπορούν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη των ατόμων καθώς και της κοινωνίας . Οι συγκρούσεις μπορούν να ενεργούν σαν βαλβίδες ασφαλείας στις οποίες νορμάλ ένταση και άγχος μπορούν να εκφρασθούν με ασφάλεια, να μας βοηθούν να αναπτυχθούμε λίγο στις διαπροσωπικές μας επιδεξιότητες, να εξισορροπούν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που είναι πολύ στενά συνδεδεμένοι και χρειάζονται να κρατηθούν μερικές αποστάσεις, να δημιουργούν ένα νέο επίπεδο οικειότητας σε μια σχέση μόνο όταν η αλληλεπίδραση έχει επιτυχές τέλος, να είναι το “μονοπάτι που θα προκαλέσουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε και να μας παρακινούν να αλλάξουμε τα πιστεύω μας. Οι συγκρούσεις στην ζωή μας είναι αναπόφευκτες, Πολλές φορές είναι αναγκαίες αν θέλουμε να προοδεύσουμε και να ζήσουμε αναγνωρίζοντας τις διαφορές του άλλου . Δεν υπάρχει νόημα να κατηγορούμε τους άλλους όταν διαφωνούμε, οι συγκρούσεις μπορούν να είναι δυσάρεστες, και να μας αναγκάζουν να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις που μας προκαλούν πόνο, αλλά δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα και να γίνουμε πιο οικείοι με τους άλλους.
