Θάβοντας τις αναμνήσεις μας και τα αισθήματα μας, μας κρατούν από το να είμαστε καλά και σε αρμονία με τον κόσμο μας . Παρόλο τις προσπάθειες μας να τα αγνοήσουμε αυτά τα πράγματα που μας απασχολούν συνεχίζουν να υπάρχουν, κυνηγώντας μας κάθε μέρα και ελαττώνοντας την απόδοση μας. Aρκετοί από μας έχουν δυσκολία στο να εκφράσουμε τα αισθήματα μας όπως ο θυμός και οικειότητα.
Οικειότητα είναι να αφήνουμε τους άλλους ανθρώπους να δουν τις πιο σημαντικές σκέψεις και τα πιο σημαντικά αισθήματα και να μοιρασθούμε συναισθηματικές εμπειρίες με αυτούς . Πολλοί αποφεύγουμε την οικειότητα διότι φοβούμαστε το άγχος και τον πόνο,δημιουργώντας έτσι ένα συναισθηματικό τοίχο στον οποίο κρυβόμαστε από πίσω . Με αυτόν τον τρόπο απομονωνόμαστε και η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη μεταξύ μας και του περιβάλλοντός μας, ο εαυτός μας δεν μπορεί αναπτυχθεί και μένει τελματωμένος στην ίδια κατάσταση.
Αλλάζοντας τη ζωή μας χρειάζεται να καταλάβουμε το μέρος του εαυτού μας που αποφεύγουμε. Όταν αντιμετωπίζουμε τα θαμμένα αισθήματα μας θα σταματήσουν να μας ελέγχουν σιωπηλά και θα μπορέσουμε να ζήσουμε μια ζωή ελεύθερη και όχι χειραγωγημένη από συγκεκαλυμμένα αισθήματα.
Όταν ερχόμαστε σε επαφή με τα αισθήματα μας πρέπει να τα αναγνωρίσουμε για παράδειγμα τον θυμό και να καταλάβουμε τι σημαίνει. Πρέπει να ξεδιαλύνουμε τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις για τον θυμό ότι μπορεί να γίνει κάποιο έγκλημα ότι θα μας καταστρέψει και ότι το αποτέλεσμα θα είναι απώλεια και εγκατάλειψη.
Ένα άσχημο πράγμα της κοινωνίας μας είναι ότι δεν έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε για την εσωτερική μας ειρήνη .Περιμένουμε να γίνει όπως αυτοί που ερωτεύονται και νομίζουν ότι θα λυθούν αυτόματα όλα τα προβλήματά τους. Η αλήθεια είναι όμως χρειάζεται συνεχής δουλειά και προσπάθεια . Αν δεν αντιμετωπίσουμε τα κρυφά και γεμάτα πόνο αισθήματα η ζωή μας δεν θα είναι και τόσο ευχάριστη. Περιμένουμε λίγα πράγματα από τη ζωή και τα αισθήματα μένουν πιεσμένα. Γινόμαστε παθητικοί στη ζωή ή συναισθηματικά απομακρυσμένοι.
Ένας μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι μπορούμε να βυθιστούμε σε ένα δίκτυο σκέψης θυμού ενοχής ή πόνου που γίνεται ένας ριζωμένος τρόπος αντιμετώπισης της ζωής .Αλλά έτσι παγιδευόμαστε σε αυτό το δίκτυο σκέψης μέχρι που παραλύουμε, φορτωμένοι και κολλημένοι σε αυτές τους τρόπους επειδή δεν καταλαβαίνουμε από πού ήρθαν. Η λύση είναι να κοιτάξουμε μέσα στην ψυχή μας που είναι κρυμμένα τα αισθήματα.
Ο θυμός οι ενοχές , ή ο πόνος είναι κάποιοι τρόποι άμυνας που έχει ο εαυτός μας απέναντι στα προβλήματα που μας συμβαίνουν. Μικρές δόσεις αυτών των αισθημάτων μας βοηθούν να αντεπεξέλθουμε στα προβλήματα της ζωής. Μεγάλες δόσεις κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
