ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΒΟΛΗ
Η τάση να αναβάλλουμε κάπου-κάπου μερικά πράγματα είναι νορμάλ. Όταν όμως αυτή η τάση γίνεται καθημερινό φαινόμενο, που επεμβαίνει με την ατομική ικανοποίηση και υπομονεύει την ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων, τότε το άτομο που παρουσιάζει αυτή τη συμπεριφορά λέμε, ότι έχει χρόνια αναβολή. Χρόνια αναβολή, λοιπόν είναι η αποφυγή να κάνουμε κάτι που χρειάζεται να γίνει άμεσα- αναβάλλοντας μέχρι αύριο, ό,τι μπορεί να γίνει σήμερα.
Άμα έχουμε χρόνια αναβολή συνήθως παρουσιάζουμε τα παρακάτω συμπτώματα:
1. Δουλεύουμε πυρετωδώς τις «τελευταίες στιγμές». Για παράδειγμα μερικοί φοιτητές δεν διαβάζουν καθημερινά τα μαθήματά τους και κάθονται τις τελευταίες στιγμές πριν από το διαγώνισμα διαβάζοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ.
2. Δεν απολαμβάνουμε τη διασκέδαση, όπως όταν αναβάλλουμε μία σημαντική δουλειά να μας είναι πολύ δύσκολο να διασκεδάσουμε την ώρα που είμαστε με τους φίλους μας γιατί σκεφτόμαστε τις εκκρεμότητες που έχουμε αφήσει.
3. Σπαταλάμε τον χρόνο. Την περισσότερη ώρα κάνουμε άσχετα πράγματα με τη συγκεκριμένη αρχική μας εργασία όπως για παράδειγμα όταν γράφουμε, να κάνουμε τις εξής διαδικασίες: Nα αλλάζουμε την θέση αντικειμένων στο γραφείο, να ξεσκονίζουμε, να διαβάζουμε κάτι κ.λ.π. Στο τέλος μας μένουν λίγα λεπτά να κάνουμε την εργασία που θέλουμε.
4. Νιώθουμε πνιγμένοι από τις ευθύνες. Όταν αναβάλλουμε εργασίες που πρέπει να γίνουν κάποτε πρέπει να τις κάνουμε όλες μαζί, και όταν έρθει αυτή η στιγμή νιώθουμε ότι πνιγόμαστε.
5. Νιώθουμε ανίκανοι να πετύχουμε σε σημαντικούς σκοπούς στη ζωή μας επειδή αναβάλλοντας τα μέτρα που πρέπει να πάρουμε, μπορούμε να χάσουμε ευκαιρίες, που μπορούν να μας στοιχίσουν στη ζωή, όπως να χάσουμε ένα καλό επάγγελμα ή στην προσωπική μας ζωή να χάσουμε ένα πρόσωπο που μας ελκύει.
6. Ονειροπολούμε και έχουμε επιθυμίες αντί να προχωρούμε στις πράξεις. Το άτομο με χρόνια αναβολή ποτέ δεν προχωρεί πέρα από τις ονειροπολήσεις και επιθυμίες. Παραμένει πάντα ονειροπόλος χωρίς να πραγματοποιεί ποτέ τα σχέδιά του.
7. Είμαστε μόνο λόγια. Το άτομο με χρόνια αναβολή μπορεί να είναι πολύ καλό στα λόγια, αλλά στις πράξεις δεν κάνει τίποτε. Υπάρχει μία ομοιότητα με τις ονειροπολήσεις. Ωστόσο η διαφορά είναι ότι μοιράζεται τις ιδέες.
Η χρόνια αναβολή μπορεί να είναι μία αντίδραση στον αυταρχισμό των γονέων. Είναι ένας αρνητικός τρόπος, αλλά είναι ένας τρόπος αντίδρασης στους γονείς.
Ο φόβος της αποτυχίας μπορεί να μας δημιουργήσει την αναβολή. Αν νιώθουμε ανεπαρκείς να αντιμετωπίσουμε μία πρόκληση την αποφεύγουμε και μπορεί να ονειροπολούμε ότι έχουμε θριαμβεύσει.
Ο φόβος της επιτυχίας για μία καινούργια ανώτερη θέση μπορεί να μας φέρει σε καταστάσεις που μπορούν να μας δημιουργήσουν άγχος. Αυτό το άγχος μπορεί να μας οδηγήσει στην αναβολή διότι μπορεί να μας βάλει σε δρόμους που δεν ξέρουμε.
Βάζοντας ψηλά τον πήχη εγγυόμαστε την αποτυχία σε αντικειμενικούς όρους και επιβεβαιώνουμε την αποφυγή της επιτυχίας με υποκειμενικούς όρους, όπως να θέλουμε να γίνουμε γιατροί χωρίς να έχουμε την ικανότητα και μετά να ρίξουμε τις ευθύνες της αποτυχίας μας στο σύστημα ή σε κάποιους άλλους.
Όταν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε τάσεις χρόνιας αναβολής πρέπει να μην μένουμε αδρανείς και να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Μπορούμε:
Να μη βάζουμε τόσο ψηλά τον πήχη.
Να προσανατολιζόμαστε με όρους προς την εργασία, αντί προς την ώρα. Δηλαδή αν κάποιος μαθητής πρόκειται να διαβάσει τα μαθήματά του, να διαβάσει 10 σελίδες και όχι μία ώρα.
Να κάνουμε τις δύσκολες εργασίες πριν τις ευχάριστες, όπως διάβασμα πριν την παρακολούθηση τηλεόρασης στην περίπτωση του παιδιού που πηγαίνει σχολείο.
Να αποφεύγουμε να μιλούμε παρά πολύ πριν τις πράξεις μας. Αν έχουμε πει στον καθένα τι θα κάνουμε, είναι πολύ πιθανόν να έχουμε εξαντληθεί τελείως από ενέργεια και να μην έχουμε όρεξη να κάνουμε αυτό που θέλουμε.
Να υποδιαιρούμε την εργασία σε κομμάτια, αντί να προσπαθούμε να την κάνουμε όλη από την αρχή.
Να ασχολούμαστε αμέσως με το πρόβλημα, όταν πρόκειται να κάνουμε κάτι που μπορεί να μας προκαλέσει άγχος και γίνει απειλή στην αυτό-εκτίμηση μας.
Με το να αναβάλλουμε πράγματα, κάνουμε τη ζωή μας πιο δύσκολη. Για αυτό πρέπει να βάζουμε τα δυνατά μας, να προχωρούμε και να κάνουμε τα πράγματα έστω και με το φόβο. Η ζωή προχωράει μπροστά, δεν μπορούμε να μείνουμε πίσω μπλοκαρισμένοι από τον φόβο. Πρέπει να την ακολουθήσουμε και κάποτε θα μας ανταμείψει.
