Τα παιδιά και οι έφηβοι αντιδρούν στη διάγνωση του καρκίνου με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με την ηλικία, την ανάπτυξη και την προσωπικότητα τους. Εντούτοις σύμφωνα με τους ψυχολόγους, υπάρχουν μερικά συναισθήματα που είναι κοινά στα παιδιά που είναι στην ίδια ηλικία και έτσι υπάρχουν επίσης μερικές στρατηγικές που οι γονείς μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν το παιδί τους ν’ αντιμετωπίσει τον καρκίνο.
Πώς νιώθουν τα παιδιά έως 6 ετών;
Τα παιδιά σ’ αυτή την ηλικία φοβούνται να χωριστούν από τους γονείς τους, είναι αναστατωμένα επειδή πρέπει να εκτελέσουν επώδυνες ιατρικές διαδικασίες με αποτέλεσμα να: είναι εξαγριωμένα, φωνάζουν, χτυπούν ή να δαγκώνουν. Επίσης, υπάρχει περίπτωση να: έχουν εφιάλτες, εμφανιστούν παλαιές συμπεριφορές όπως το βρέξιμο κρεβατιού ή το πιπίλισμα του δακτύλου τους, αρνούνται να συνεργαστούν, αντιστέκονται σε διαταγές ή να αλληλεπιδρούν με άλλους ανθρώπους.
Τι να κάνετε.
Χαϊδέψτε το, αγκαλιάστε το, τραγουδήστε του ένα τραγούδι ή αποσπάστε του την προσοχή με παιχνίδια. Να μένετε πάντα με το παιδί κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ή των ιατρικών διαδικασιών. Να έχετε το αρκουδάκι του, την κουβέρτα του ή το αγαπημένο παιχνίδι του στο δωμάτιο. Δημιουργήστε ένα δωμάτιο στο νοσοκομείο που είναι σχεδιασμένο για αυτό, εύθυμο, ζωηρόχρωμο , με καλό φωτισμό και με προσωπικά αντικείμενα. Κρατήστε το συνηθισμένο πρόγραμμα του παιδιού, όπως τον χρόνο ύπνου και τα γεύματα. Αφιερώστε λίγο χρόνο την ημέρα για να είστε αποκλειστικά με το παιδί όπου μπορείτε να παίζετε ή να κάνετε μια δραστηριότητα μαζί του. Χρησιμοποιήστε το τηλέφωνο, τον υπολογιστή ή άλλα μέσα ώστε το παιδί να είναι σε θέση να δει και να ακούσει έναν γονέα που δεν μπορεί να είναι μαζί του. Δώστε πολύ απλές εξηγήσεις για το τι συμβαίνει ακόμα και όταν είστε λυπημένοι ή κλαμένοι όπως για παράδειγμα “αισθάνομαι λίγο λυπημένος/η και κουρασμένος/η σήμερα και το κλάμα με βοηθά να είμαι καλύτερα”. Διδάξτε στο παιδί να εκφράσει τα συναισθήματά του με ένα υγιές τρόπο, όπως το σχέδιο, μιλώντας ή χτυπώντας ένα μαξιλάρι, αντί να: δαγκώνει, ουρλιάζει, χτυπάει ή να κλωτσάει. Ανταμείψτε την καλή συμπεριφορά του παιδιού όταν συνεργάζεται στις ιατρικές εξετάσεις ή διαδικασίες, δίνοντας ένα παγωτό, για παράδειγμα, αν αυτό είναι δυνατό.
Πώς νιώθουν τα παιδιά από 6 έως 12 ετών;
Ενδέχεται τα παιδιά σε αυτή την ηλικία ν’ αναστατωθούν ότι πρέπει να παραλείψουν το σχολείο και να σταματήσουν να βλέπουν τους φίλους και τους συμμαθητές τους, να νιώθουν ένοχα γιατί σκέπτονται ότι μπορεί να έχουν προκαλέσει καρκίνο και ανησυχούν για τον καρκίνο που έχουν. Τα παιδιά μεταξύ των ηλικιών 6 και 12 μερικές φορές δείχνουν θυμό και θλίψη επειδή έχουν αρρωστήσει και η ζωή τους έχει αλλάξει.
Τι να κάνετε.
Εξηγήστε τη διάγνωση και το σχέδιο θεραπείας με έναν απλό τρόπο ώστε το παιδί να καταλάβει. Απαντήστε σε όλες τις ερωτήσεις του παιδιού με ειλικρίνεια και με απλό τρόπο. Για παράδειγμα, αν το παιδί ρωτάει “θα είμαι εντάξει; ” απαντήστε με ειλικρίνεια: “δεν ξέρω, αλλά οι γιατροί θα κάνουν ότι είναι δυνατόν.” Επιμένετε να ενισχύσετε την ιδέα ότι το παιδί δεν προκάλεσε καρκίνο. Διδάξτε στο παιδί ότι έχει το δικαίωμα να είναι λυπημένο ή θυμωμένο, αλλά ότι θα πρέπει να μιλήσει γι ‘ αυτά τα συναισθήματα με τους γονείς τoυ. Μοιραστείτε με τους καθηγητές και τους συμμαθητές του σχολείου τι συμβαίνει με το παιδί, ενθαρρύνοντας το παιδί να κάνει το ίδιο επίσης. Να οργανώσετε καθημερινές δραστηριότητες γραφής, σχεδίασης, ζωγραφικής, κολάζ ή σωματικής άσκησης. Βοηθήστε το παιδί να έχει επαφή με τους αδελφούς του, τους φίλους και τους συμμαθητές του σχολείου μέσω των: επισκέψεων, καρτών, τηλεφωνικών κλήσεων, μηνυμάτων κειμένων, βιντεοπαιχνιδιών, κοινωνικών δικτύων ή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Αναπτύξτε ένα σχέδιο για το παιδί αν είναι δυνατόν να είναι σε επαφή με σχολείο, όπου οι μαθητές παρακολουθούν μαθήματα μέσω του υπολογιστή, έχοντας πρόσβαση σε θέματα και μαθήματα και από το σπίτι, για παράδειγμα. Ενθαρρύνετε το παιδί να συναντήσει άλλα παιδιά με την ίδια νόσο.
Πώς νιώθουν οι έφηβοι ηλικίας 13 έως 18 ετών;
Οι έφηβοι αισθάνονται αναστατωμένοι ότι πρέπει να παραλείψουν το σχολείο και να σταματήσουν να είναι με τους φίλους τους, αισθάνονται ότι δεν έχουν καμία ελευθερία ή ανεξαρτησία και ότι χρειάζονται την υποστήριξη των φίλων ή των εκπαιδευτικών τους, οι οποίοι δεν είναι πάντα εκεί. Οι έφηβοι μερικές φορές επαναστατούν ενάντια στους γονείς, στους γιατρούς και στις θεραπείες ή εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι έχουν τον καρκίνο, όμως προσπαθούν να σκεφτούν θετικά κάποια άλλη στιγμή.
Τι να κάνετε;
Προσφέρετε άνεση και ενσυναίσθηση και χρησιμοποιήσετε το χιούμορ για να αντιμετωπίσετε την απογοήτευση. Να περιλαμβάνετε τον έφηβο σε όλες τις συζητήσεις σχετικά με τη διάγνωση ή το σχέδιο θεραπείας. Να ενθαρρύνετε τον έφηβο να συζητήσει όλες τις ερωτήσεις με τους γιατρούς. Να επιμένετε και να ενισχύετε την ιδέα ότι ο έφηβος δεν προκάλεσε καρκίνο. Αφήστε τον έφηβο να μιλήσει μόνος στους επαγγελματίες υγείας. Ενθαρρύνετε τον έφηβο να μοιραστεί νέα σχετικά με την ασθένειά του με τους φίλους του και να έχει επαφή μαζί τους, να γράψει ένα ημερολόγιο για να είναι σε θέση να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του. Οργανώστε τις επισκέψεις φίλων και προγραμματίστε τις δραστηριότητες μαζί εάν είναι δυνατόν. Αναπτύξτε ένα σχέδιο για τον έφηβο να είναι σε επαφή με το σχολείο, για παράδειγμα να παρακολουθεί μαθήματα μέσω του υπολογιστή, έχοντας πρόσβαση στο θέματα και μαθήματα από το σπίτι. Να βοηθήσετε τον έφηβο να έχει επαφή με άλλους εφήβους με την ίδια ασθένεια.
Οι γονείς υποφέρουν επίσης με τα παιδιά τους με αυτή τη διάγνωση, ωστόσο πρέπει να φροντίζουν και τον εαυτό τους και αυτό γίνεται με το να ασχοληθούν με τη δική τους υγεία. Ο φόβος, η ανασφάλεια, η ενοχή και ο θυμός μπορούν να αμβλυνθούν με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου, αλλά η οικογενειακή υποστήριξη είναι επίσης σημαντική για την ανανέωση των δυνάμεων. Συνιστάται οι γονείς να έχουν ξεχωριστές στιγμές κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, για να ξεκουραστούν και να μιλήσουν για το θέμα του παιδιού και για άλλα θέματα.
Για να δείτε σύντομες απαντήσεις σε ψυχολογικά ερωτήματα πιέστε εδώ.
Copyright Tomyalo.com. All Rights Reserved.
This work may not be copied, reproduced, or used without written permission by the author.
Με επιφύλαξη παντός δικαιώματος, το έργο αυτό δεν μπορεί ν’ αντιγραφεί, αναπαραχθεί ή να χρησιμοποιηθεί χωρίς γραπτή άδεια από το συγγραφέα!
