Πριν πολύ καιρό, ο καρκίνος ήταν απαγορευμένη λέξη. Όταν μιλούσαν γι ‘ αυτόν, οι μεγαλύτεροι συνήθιζαν να λένε “αυτή η ασθένεια”. Για πολλές γενιές, ο καρκίνος ήταν μια κρυμμένη ασθένεια της οικογένειας και μερικές φορές ο ίδιος ο ασθενής. Όταν κάποιο άτομο είχε καρκίνο συνήθιζαν να αποκαλούν την αρρώστια «καταραμένη». Ακόμη και σήμερα πολλοί αποφεύγουν να μιλήσουν για αυτή την αρρώστια λες και λέγοντας το όνομα της θα προσβληθούν από καρκίνο. Η αποφυγή ενός προβλήματος δεν το λύνει απεναντίας το μεγαλώνει. Η πιο καλύτερη στάση σήμερα, είναι κάθε μέλος της οικογένειας να έχει επίγνωση του ζητήματος, έτσι ώστε να μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση. Έτσι και αλλιώς όλα τα μέλη της οικογένειας επηρεάζονται από τη διάγνωση όταν ένα άτομο από την οικογένεια προσβληθεί από καρκίνο .
Όταν το παιδί σας έχει καρκίνο είναι το πιο τρομερό που μπορεί να σας συμβεί σαν γονείς. Νιώθετε συντετριμμένοι. Θέλετε να προστατεύσετε το παιδί σας, όχι μόνο από τον καρκίνο, αλλά και από το φόβο που προέρχεται να έχει αυτή την σοβαρή ασθένεια.
Πως εξηγείτε όμως τι σημαίνει σε ένα παιδί να έχει καρκίνο ; Υπάρχει κατάλληλος τρόπος να μιλήσουμε στα παιδιά για τη διάγνωση; Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή; Σύμφωνα με τον Αρμάντο Ribeiro, ψυχοογκολόγο στο Ογκολογικό κέντρο Αντόνιο Ermírio de Morae της Βραζιλίας τα πάντα θα εξαρτηθούν από το πώς η οικογένεια απαρτίζεται, ποια είναι η συναισθηματική δυναμική που υπήρχε προηγουμένως πριν από την ίδια τη διάγνωση. Η μεγαλύτερη δυσκολία στην επικοινωνία μιας διάγνωσης δεν είναι τόσο πολύ στο «τι» θα πουν οι γονείς αλλά στο «πώς» θα το πουν, και με πόσες λεπτομέρειες. Το παιδί απαιτεί και αξίζει τον σεβασμό. Πολλοί γονείς δυσκολεύονται να μιλήσουν με τα παιδιά τους προπαντός αν είναι μικρά, για κάποια θέματα ή ασθένειες «σοβαρές». Κάθε παιδί, σύμφωνα με την ηλικιακή ομάδα του, φαντάζεται με διαφορετικό τρόπο τι συμβαίνει. Τα μικρά παιδιά συχνά αισθάνονται υπεύθυνα για την ταλάντευση διάθεσης των γονιών τους. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι αυτές οι μεταβολές δεν είναι ευθύνη του παιδιού.
Σαν γονείς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας συμμετέχοντας στη φροντίδα κατά του καρκίνου μαζί με το προσωπικό που είναι εξειδικευμένο στη διάγνωση και θεραπεία του καρκίνου, καθώς και τη διαχείριση των παρενεργειών, αλλά δε γνωρίζουν το παιδί σας, όσο εσείς το γνωρίζετε.
Εδώ παραθέτουμε μερικές συμβουλές που θα σας βοηθήσουν να συμμετέχετε: Μάθετε για την ασθένεια, τη θεραπεία και τις παρενέργειες του παιδιού σας. Παρέχετε τις πληροφορίες για το ιατρικό ιστορικό του και τα φάρμακα και τα συμπληρώματα που παίρνει αυτήν την περίοδο. Να παρακολουθείτε τα φάρμακα του, τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τα έγγραφα. Ενημερώστε τον γιατρό και τον ψυχολόγο πώς το παιδί σας ανταποκρίνεται στη θεραπεία, τι χρειάζεται και πώς αισθάνεται για τις συνήθειες, τις προτιμήσεις και τις πεποιθήσεις του. Βοηθήστε το παιδί σας να αντιμετωπίσει τις εξετάσεις και τις παρεμβάσεις και να του δοθεί το φάρμακο. Συζητήστε αν αισθάνεται δυσφορία ή χρειάζεται υποστήριξη. Να είστε ειλικρινείς για τα όρια του και τι μπορείτε να κάνετε για αυτό. Είναι φυσιολογικό να νιώθετε άβολα με την ιδέα της χορήγησης φαρμάκων ή τη συμμετοχή στη φροντίδα ενός πολύ άρρωστου παιδιού. Μερικές ημέρες, οι γονείς είναι πάρα πολύ εξαντλημένοι για να κάνουν αυτό που έχουν κάνει τακτικά για ημέρες ή εβδομάδες. Γι ‘ αυτό είναι πολύ σημαντικό να συζητήσετε με το προσωπικό και με φίλους που θέλουν να βοηθήσουν για να βρείτε εναλλακτικές λύσεις.
Είναι απαραίτητο οι διαδικασίες να είναι “διαφανείς” όσο το δυνατόν περισσότερο και να υπάρχει καλή επικοινωνία, αυτοί που βλέπουν το παιδί κάθε μέρα να δίνουν, αλλά και να παίρνουν, δηλαδή να ακούν και τα παιδιά να γνωρίζετε ότι δίνουν πολύ. Τα παιδιά, ας μην ξεχνάμε, είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι. Η διδασκαλία τους, ωστόσο, είναι πολύ συχνά μη λεκτική και ως εκ τούτου πρέπει να ερευνηθεί με τον τρόπο τους. Πρέπει να μιλάμε την ίδια γλώσσα για να είμαστε κοντά τους και να κατανοήσουμε τι προσπαθούν να μας πουν.
Σύμφωνα με τον Αρμάντο, οι πληροφορίες θα πρέπει να είναι επαρκείς ανάλογα με τη συναισθηματική και πνευματική ικανότητα κάθε ηλικιακής ομάδας. Πολύ μικρά παιδιά δε μπορούν να καταλάβουν καν τι είναι ο καρκίνος, αλλά συνήθως αντιλαμβάνονται θλίψη στο οικογενειακό περιβάλλον μέσω μη λεκτικών συμπεριφορών, όπως το βλέμμα της γονικής ανησυχίας, ένα ορισμένο συναίσθημα θλίψης. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να σκεφτείτε ότι το παιδί δεν συμμετέχει σε όλη τη διαδικασία αντιμετώπισης της ασθένειας. Σύμφωνα με το cancer.net μεταξύ 3-7 χρονών συνήθως νομίζει ότι έπαθε καρκίνο για κάτι που έκανε ή σκέφτηκε. Καθώς μεγαλώνει το παιδί είναι λιγότερο πιθανόν να σκεφτεί ότι η κατάστασή του έχει προκληθεί για κάτι που έχει κάνει ή σκεφτεί.
Για τα πολύ μικρά παιδιά ο διάλογος μπορεί να είναι πιο απλός. Το ιδανικό είναι να εξηγήσουμε ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα υγείας, μια αδυναμία, ότι σε ορισμένες στιγμές θα είναι λίγο πιο κουρασμένο θα αποθαρρύνεται και θα έχει ναυτία αλλά το παιδί θα έχει την υποστήριξη την συμπαράσταση από τον πατέρα .
Όλα τα παιδιά χρειάζονται βεβαίωση ότι:
Δεν έκαναν ή σκέφτηκαν κάτι που προκάλεσε τον καρκίνο. Ο καρκίνος δεν είναι σαν ένα κρύο και δεν μπορούν να κολλήσουν από αυτόν ή να τον μεταδώσουν σε κάποιον άλλο αν αυτός τους φιλήσει ή τους αγκαλιάσει ή καθίσει κοντά. Οι γονείς τους δε θα τους εγκαταλείψουν στο νοσοκομείο. Επίσης πρέπει να διευκρινιστεί στα παιδιά ότι δε θα ζουν στο νοσοκομείο για πάντα.
Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να ακούσουν για τον καρκίνο από άλλες πηγές συμπεριλαμβανομένης της τηλεόρασης και του διαδικτύου, για αυτό οι γονείς πρέπει να τους ενθαρρύνουν να μοιραστούν τι έχουν μάθει.
Όποια και αν είναι η ηλικία του παιδιού, ο πιο σημαντικός τρόπος που κάθε γονέας μπορεί να βοηθήσει είναι απλά να μιλήσει στο παιδί του που έχει προσβληθεί από τον καρκίνο.
Για να δείτε σύντομες απαντήσεις σε ψυχολογικά ερωτήματα πιέστε εδώ.
Copyright Tomyalo.com. All Rights Reserved.
This work may not be copied, reproduced, or used without written permission by the author.
Με επιφύλαξη παντός δικαιώματος, το έργο αυτό δεν μπορεί ν’ αντιγραφεί, αναπαραχθεί ή να χρησιμοποιηθεί χωρίς γραπτή άδεια από το συγγραφέα!
