Η διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας είναι μία κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μία χρόνια συμπεριφορά που χειραγωγεί, εκμεταλλεύεται ή παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων. Είναι η πιο συχνή διαταραχή προσωπικότητας περίπου 4%. Επηρεάζει περισσότερο τους άνδρες από τις γυναίκες. 3% του αρσενικού πληθυσμού έχουν αυτή τη διαταραχή, η οποία αρχίζει πριν την ηλικία των 15 χρονών. Τείνει να είναι χειρότερη στην αρχή. Φτάνει στην κορυφή στο τέλος της εφηβικής ηλικίας και στα πρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας. Στην ηλικία των σαράντα και πενήντα χρόνων οι μισοί άνθρωποι με διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας έχουν καλυτερέψει ή η πάθηση έχει υποχωρήσει.
Τα άτομα με διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας πιστεύουν ότι είναι σπέσιαλ και αξίζουν απονομές και άμεσες ευχαριστίες. Είναι ανεξάρτητα όχι γιατί πιστεύουν στην αξία τους, αλλά επειδή δεν μπορούν να εμπιστευθούν τους άλλους, που τους βλέπουν σαν άτομα που θέλουν να τα κυριαρχήσουν και να τα αποκτήσουν. Έτσι τα άτομα με διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας πιστεύουν ότι πρέπει να πάρουν την εξουσία, που οι άλλοι κατέχουν, έτσι να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη εναντίον τους. Επίσης πιστεύουν ότι τα άτομα, που δεν κυριαρχούν ή δεν ελέγχουν τους άλλους, είναι ευάλωτα και διαθέσιμα για εκμετάλλευση.
Τα άτομα με διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας είναι αναξιόπιστα, συχνά αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν τις συζυγικές, γονικές, χρηματικές και σε σχέση με τη δουλειά τους υποχρεώσεις. Έχουν λίγα αισθήματα νομιμοφροσύνης, μπορεί να είναι άπιστα και να μηχανορραφούν κάτω από μία επιφανειακή ευγένεια. Αυτά τα άτομα μπορεί να είναι όλο χάρη, κεφάτα και έξυπνα όταν τα πράγματα πηγαίνουν όπως τα θέλουν, ωστόσο προκαλούνται εύκολα και μπορούν να ταπεινώσουν τον άλλο χωρίς ενδοιασμούς, γίνονται κυρίαρχα και εκδικητικά. Θα κάνουν τους άλλους θύματα χειραγωγώντας τις παρατηρούμενες αδυναμίες τους και θα προσποιηθούν ότι αυτά είναι τα θύματα για να απαλλάξουν τον εαυτό τους από την κατηγορία.
Τα άτομα με διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας δεν δείχνουν χαμηλή αυτό-εκτίμηση καθώς μπορούν να προστατεύουν τους εαυτούς τους με το «όπλο» της κατηγορίας. Αψηφούν την εξουσία και τους κανόνες. Χαίρονται να καταπατούν τους κοινωνικούς κώδικες και να παίρνουν την εξουσία και κατοχή από τους άλλους. Είναι παθολογικοί ψεύτες, τους ενδιαφέρει μόνο η ικανοποίηση των προσωπικών τους επιθυμιών και είναι παντελώς αδιάφοροι για τα δικαιώματα των άλλων. Γνωρίζουν το σωστό από το λάθος, απλώς δεν νοιάζονται. Είναι παρορμητικά, ευερέθιστα, ερεθιστικά και επιθετικά. Αυτά τα άτομα διακρίνονται για την εχθρότητα, πονηριά, και την απάτη. Είναι βίαια και καταπιάνονται με παράλογες συμπεριφορές. Ερμηνεύουν εύκολα μερικές επισημάνσεις ή παρατηρήσεις από άλλους σαν επιθέσεις. Τότε δικαιολογούν τα ξεσπάσματά τους, σαν λογικές απαντήσεις στις κακίες των άλλων.
Φαίνεται να παίζουν ένα παιχνίδι στο οποίο οι άλλοι άνθρωποι υπάρχουν σαν κομμάτια να χειραγωγηθούν και να χρησιμοποιηθούν. Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλουν τους κακοφαίνεται, είναι αυθάδεις και αλαζόνες. Έχουν έλλειψη λεπτότητας, βάθους και διακύμανσης. Τέτοια άτομα είναι απίθανο να ζητήσουν βοήθεια. Ο μόνος λόγος να ζητήσουν βοήθεια είναι να αποφύγουν νομικές συνέπειες, που προέρχονται από τις αντιδράσεις τους «όπως φαίνονται σε αυτούς.» Σαν γονείς είναι ανεύθυνοι, δεν τους αρέσει η δουλειά, κάνουν συχνά κατάχρηση ουσιών, και δεν σέβονται τα δικαιώματα των άλλων.
Η κληρονομικότητα παίζει κάποιο ρόλο στη συμβολή της διαταραχής. Η νεύρο-χημεία παίζει επίσης ρόλο όπως χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Όψιμη εγκεφαλική ανάπτυξη και τελείως απουσία άγχους έχουν βρεθεί σε τέτοια άτομα. Επίσης όψιμη ηθική ανάπτυξη . Δηλαδή αν στη ηλικία μεταξύ 7-11 χρονών, ένα άτομο κακοποιηθεί, μετά από την ηλικία των 13 χρονών μπορεί να καθηλωθεί αναπτυξιακά στο επίπεδο 7-11 χρονών και να μην ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς του στους άλλους. Αυτή η διαταραχή φαίνεται να συμβαίνει σε μεγάλη συχνότητα σε χαοτικά οικογενειακά περιβάλλοντα.
Τα άτομα με διαταραχή αντικοινωνικής προσωπικότητας είναι δύσκολο να θεραπευθούν διότι συνήθως βλέπουν ότι οι άλλοι έχουν το πρόβλημα και όχι αυτοί. Ωστόσο όταν πάνε σε ένα επαγγελματία μπορούν να βοηθηθούν, να αισθανθούν συναισθήματα κατά τη διάρκεια μερικών συμπεριφορών. Το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η έλλειψη συναισθημάτων κατά τη διάρκεια μιας συμπεριφοράς. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για ένα άτομο με αυτή τη διαταραχή για να μάθει να αλλάξει τις αναποτελεσματικές του συμπεριφορές, είναι να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της συμπεριφοράς του. Αυτό μερικές φορές σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσει τα δικαστήρια ή τη φυλακή, αλλά τελικά μπορεί να είναι ένας παράγοντας, που μπορεί να παρακινήσει το άτομο με αυτή τη διαταραχή, να ζητήσει θεραπεία.
